خودساخته | چگونه پولدار شویم را با دکتر کاویانی تجربه کنید

در جامعه شبکه‌ای امروزی، ما در معرض خطری به نام قربانی اطلاعات بیش از حد شدن هستیم. درون نگری و تأمل به گنج های کمیابی تبدیل شده اند، زیرا مقاومت در برابر نجواهای وسوسه کننده “فقط این را تمام کن” یا ” فقط آن را پیدا کن” اغلب بسیار سخت است. اما باید دانست که سخت‌تر کار کردن لزوماً هوشمندانه‌تر کار کردن نیست. در واقع سستی و کنار گذاشتن دوره‌های منظم “هیچ کاری نکردن” ممکن است بهترین کاری باشد که می‌توانیم برای ایجاد حالت‌های ذهنی انجام دهیم که تخیل ما را پرورش داده و سلامت روان ما را بهبود می‌بخشد. ما به بررسی فواید دست از کار کشیدن می پردازیم، با ما همراه باشید.

هنر هیچ کاری نکردن و دست از کار کشیدن

مشغله های بی هدف در مقابل افکار مولد

زندگی انسان با مشغله هایش تعریف شده است. در ایستگاه مترو، در کافه ها، و یا در خیابان به اطراف خود نگاه کنید، مردم به گوشی موبایل یا تبلت خود چسبیده‌اند.

انجام ندادن هیچ کاری هرگز واقعا قابل قبول نبوده است. ما این موضوع را با بی مسئولیتی مرتبط می کنیم و فکر می کنیم با رعایت این مسئله زندگی خود را تلف می کنیم. بسیاری از ما اگر کاری برای انجام دادن نداشته باشیم احساس گناه می کنیم. از سوی دیگر، زمانی که احساس می کنیم واقعاً مشغول هستیم، دچار وسوسه می شویم. نتیجه این وسوسه ها بروز رفتارهای حواس‌پرت کننده ای مانند چک کردن مداوم ایمیل‌ها و یا اینستاگرام است. این کارها مغز را تحریک می‌کند تا دوپامین را وارد جریان خون کند و این هورمون ما را بی اختیار می‌کند که می‌تواند توقف را بسیار سخت‌تر کند.

خطر این اتفاق این است که ما ممکن است ارتباطات خود را نه فقط با یکدیگر بلکه با خودمان هم از دست بدهیم. اگر به خود اجازه ندهیم دوره‌هایی از تفکر آزادانه و بدون وقفه داشته باشیم، رشد شخصی، بینش و خلاقیت ما ضعیف خواهد شد. گاهی انجام هیچ کاری با کسالت کاملاً در هم تنیده می شوند. در حالی که بسیاری از ما در بسیاری از موارد تحمل آن را دشوار می دانیم، کسالت می تواند مقدمه ای برای اتفاقی مهم باشد. می تواند تخیل و خلاقیت ما را تحریک کند. به یک معنا، کسالت را می توان به عنوان یک فضای محدود و منبعی حیاتی که ما را به جستجوی نا شناخته ها سوق می دهد، در نظر گرفت.

با این حال در عصر سایبری، جایی که ما مجموعه‌ای تقریباً نامحدود از سرگرمی‌ها و حواس‌پرتی را در اختیار داریم، یافتن خودمان در وضعیت پرمشغله دائمی آسان تر  از مواقعی است که هیچ کاری انجام نمی دهیم. فعالیت های دیوانه کننده ما در فضای مجازی (دنیایی چند وظیفه ای و بیش فعال) به ما کمک می کند تا خودمان را فریب دهیم که فردی سازنده هستیم. اما واقعیت این است که رسانه های اجتماعی بسیار واکنشی و در عین حال واهی هستند. این فضاها خلاقیت را منقبض کرده و می توانند بر سلامت روان تأثیر بگذارند. اگر ندانیم که چگونه تعادل بین عمل و تأمل را برقرار کنیم، ممکن است قربانی فرسودگی روانی شویم.

مشغوله های محیط کار

متأسفانه در فضاهای کسب و کار کنونی، معتادان به کار به شدت تشویق، حمایت و حتی پاداش داده می‌شوند. مقابله با این فرهنگ بسیار دشوار است زیرا چنین رفتاری برای سود آوری سازمان ها مفید است. این نگرش در مدیران وجود دارد که: “من به آن شخص دستمزد خوبی می دهم، پس چرا پشت میز خود کار نمی‌کند؟”

اما لزوماً رابطه ای بین سخت کوشی و هوشمندانه کار کردن وجود ندارد. در واقع یک محیط معتاد به کار ممکن است به مشکلات جدی سلامت شخصی و روانی از جمله روحیه پایین، افسردگی، سوء مصرف مواد، آزار و اذیت در محل کار، از هم گسیختگی روابط و غیبت های بیش از حد ​​کمک کند. مؤثرترین مدیران اجرایی کسانی هستند که هم می توانند عمل کنند و هم فکر کنند، به این معنی که خود را از اجبار مشغول بودن رها کنند.

پرورش ایده ها از طریق تفکر ناخودآگاه

انجام هیچ کاری ( دست از کار کشیدن ) یا نداشتن کاری برای انجام دادن، فرصت های ارزشمندی برای تحریک فرآیندهای فکری ناخودآگاه است. تفکر ناخودآگاه با انجام ناخودآگاه جستجو در پایگاه داده گسترده دانش ما در یکپارچه سازی و تداعی اطلاعات برتری دارد. در این ناحیه از ذهن، ما کمتر توسط تداعی‌های مرسوم محدود می‌شویم و بیشتر از زمانی که آگاهانه بر حل مسئله تمرکز می‌کنیم، ایده‌های جدیدی تولید می‌کنیم.

نتیجه این فرآیندها ممکن است همیشه بلافاصله وارد خودآگاه ما نشده و ممکن است برای نتیجه دادن به زمان نیاز داشته باشند. پیشنهادی که در اینجا وجود دارد این است که در کنار اینکه استراحت فکری از طریق هیچ کاری نکردن بهترین کار برای سلامت روان ما است، انجام هیچ کاری ممکن است بهترین راه برای حل مسائل پیچیده نیز باشد.

یک فرد مشکل گشا، پس از رها کردن کار یا بهتر می توان گفت دست از کار کشیدن از کار خود به صورت آگاهانه، به طور ناخودآگاه روی یک مشکل کار می کند. راه‌حل‌های خلاقانه را می‌توان با کار متناوب بر روی مشکل در حین انجام فعالیت‌های روزمره مانند پیاده‌روی، رانندگی، مطالعه یا بازی با کودکان یافت.

مزایای تنظیم و تمرکز بر روی زمان حال در حال کسب محبوبیت بیشتر در دنیای شرکت ها بوده و بسیاری از مدیران اکنون به مدیتیشن روی آورده اند تا به تصمیم گیری و حل مشکل خود کمک کنند. اگر یک مدیر اجرایی به مدت نه ساعت به صورت دیوانه وار کار کند و در پایان در یک جلسه تمرکز حواس شرکت کند، قطعا می تواند تمرکز خود را باز یابد. زمان ایده آل این کار باید در طول روز در نظر گرفته شود. قدم زدن در بیرون یا زمانی که پاهای خود را روی میز می گذرانید، می تواند مفیدتر از کار کردن در زمان استراحت ناهار باشد.

جورجیو وازاری، نقاش ایتالیایی، این نکات را به خوبی خلاصه کرده و می گوید: “افراد نابغه گاهی اوقات زمانی بیشترین دستاورد را دارند که کمترین کار را انجام می‌دهند”.

نمونه‌های معروف بسیاری از ایده‌های درخشانی وجود دارد که از ناکجا آباد به سراغ مردم آمده است، از ارشمیدس در حمام گرفته تا نیوتن در باغ لینکلن ‌شایر و پل مک‌ کارتنی که یک روز صبح با ساختن آهنگ “دیروز” در خواب از خواب بیدار شد. .

تشخیص نیاز به کار هوشمندانه

غالب زمان‌هایی که ما در آنها بیش از حد سخت و نه هوشمندانه کار می کنیم، زمانی است که خود را در مکانی می یابیم که همیشه کارهای بیشتری برای انجام دادن وجود دارد. ما خود را گول می زنیم که اگر فقط یک کار دیگر را انجام دهیم، می توانیم آرامش داشته باشیم. این فکر کاملا واهی است زیرا با این کار یا لیست کارهای ما طولانی تر می شود یا احساس می کنیم که نمی توانیم کارها را کمی بهتر انجام دهیم. اگر در این طرز فکر گیر کردیم، وقت آن است که از تردمیل خارج شویم و کمی استراحت کنیم. با کمال تعجب، اغلب پس از یک دوره قطع ارتباط، مشکل کاملاً متفاوت به نظر می رسد و ممکن است دریابیم که پاسخ در تمام مدت همین جا بوده و به صورت ما خیره شده است.

تفکر و تخیل هنگام رهایی از بند کارهای روزانه و دست از کار کشیدن

چند توصیه برای تقویت توانایی هیچ کاری نکردن 

ابتدا باید گفت که هیچ کاری نکردن سخت است پس روزانه باید ۱۰ دقیقه برای آن تمرین کنیم. برای این کار باید در محلی که رادیو، تلویزیون و موبایلتان خاموش باشد، در حالتی آسوده نشسته و به جریان تنفسی (دم وبازدم) خود توجه کرد. به این صورت که که باید گوشه ای آرام نشسته، چشم هایتان را ببندید و نفس آرام بکشید. نکته مهم و کلیدی اینجاست که باید حواس خود را به جریان هوا معطوف کرده و جریان هوا را دنبال کنید.

دوم اینکه حداقل هفته ای یکبار در پارک یا خیابان ها قدم بزنید و اجازه بدهید که مسیر شما را هدایت کند. این تمرین را در کوچه پس کوچه های محله و شهرتان هم می توانید انجام دهید. مهم این است که مسیر را به خودش واگذارید نه آنکه خود شما انتخاب کنید. مقصد خاصی را دنبال نکنید. در گام سوم می توانید روی سطحی مثلا کف اتاق پلاستیکی پهن کنید و مقداری ماسه یا خاک تمیز روی آن بریزید. بعد با تکه چوب یا انگشت شروع به رسم اشکال و خطوط فی البداهه کنید. یا چند کتاب که طرح های خام برای رنگ آمیزی دارند و یک جعبه مداد رنگی بخرید و هر روز چند دقیقه به رنگ آمیزی بپردازید.

سخن آخر

 ما آن‌قدر فرصت و قدرت و انرژی نداریم که به همه چیز اهمیت بدهیم پس باید یاد بگیریم که خیلی چیزها را بشویم تا بتوانیم تمام فکر و ذهن و انتخاب‌ها و تصمیم‌های خود را، روی گزینه‌ محدود و مشخصی متمرکز نماییم. در این راستا می توان از هنر هیچ کاری نکردن که یکی از سخت ترین کارهاست استفاده کنیم. اصلاح سخت تر برای آن است که ما عادت کرده ایم همیشه کاری را انجام دهیم و خود را مشغول کنیم. این امر همان دلیل مهم همین استرس زیادی است که همه ما در زندگی تجربه می کنیم. ما هنر دست از کار کشیدن را فراموش کرده ایم.

ذهنیت مبتنی بر رشد همیشه بخشی از طبیعت انسان بوده است که همه چیز را در اطراف خود مشاهده و درک کند. هر چیزی می تواند موضوعی برای تفسیر و یادگیری باشد. همانطور که ما این فرایند را پی می گیریم، طرز فکر ما دیکته می‌کند که چگونه در ردیابی این موقعیت ها عمل کنیم و چگونه یاد بگیریم و به آنها واکنش نشان دهیم.

ذهن رشد محور

به گفته کارول دوک، روانشناس دانشگاه استنفورد، که در مورد انگیزه های انسانی مطالعه می کند، افراد یا یک “ذهنیت متنی بررشد” یا یک “ذهنیت ثابت” دارند. با این تصور، او دهه‌ها را صرف تحقیق در مورد دستاوردها و موفقیت در سیستم آموزشی برای درک بیشتر این مفهوم کرد.

طبق مطالعات کارول دوک، ضمیر خودآگاه و ناخودآگاه ما بر ما تأثیر می گذارد. قدرت چیزی مانند یک جمله ساده می تواند تأثیر قابل توجهی بر توانایی ما در بهبود شخصیت درونمان داشته باشد.

تحقیقات دوک نشان می دهد که در اساسی ترین باورهای ما قدرت وجود دارد. در هر صورت، خودآگاه یا ناخودآگاه ما به شدت بر نحوه تفکر در مورد آنچه می خواهیم و اینکه آیا در به دست آوردن آن موفق می شویم یا خیر، تأثیر می گذارد. این نکته می تواند ما را به سوی موفقیت سوق داده یا مانع از دستیابی به پتانسیل هایمان شود.

اصول داشتن ذهنیت مبتنی بر رشد

افرادی که بر این باورند که مهارت ها یا استعدادهایشان را می توان با سخت کوشی، ترسیم یک استراتژی خوب و پذیرش ورودی ها توسعه داد، ذهنیت رشد پذیر دارند. بر اساس مطالعات، فردی که دارای ذهنیت رشد است بیشتر از فردی با ذهنیت ثابت پیشرفت می کند. دلیل اصلی این است که این افراد نگرانی های کمتری در مورد تلاش برای باهوش به نظر رسیدن دارند و به همین دلیل، انرژی بیشتری را صرف یادگیری بهتر شدن می کنند. افرادی که ذهنیت ثابتی دارند معتقدند که ویژگی‌های آنها مانند استعداد و مهارت ثابت است. سطح استعداد و توانایی های طبیعی چیزی است که در لحظه تولد با آنها به وجود آمده است.

ذهنیت ثابت: دشمن موفقیت

یک ذهنیت ثابت بر این باور است که ویژگی های اساسی ویژگی های ثابتی هستند که می توانند به جای یادگیری آنچه که پیش روی آنها هستند، به نرسیدن به پتانسیل کامل خود منجر شوند. داشتن یک ذهنیت ثابت باعث می شود از تجربیات جدیدی که ممکن است در آنها احساس شکست کنید، اجتناب نمایید. در نتیجه، این امر از مهارت‌ها و رشد شخصیتی شما جلوگیری می‌کند، که متأسفانه موفقیت و شادی شما را خراب می‌کند.

به عنوان مثال، با گفتن اینکه شما در ریاضی خوب نیستید، این فکر بهانه ای برای اجتناب از یادگیری و تمرین ریاضی می شود. از منظر دیگر، یک طرز فکر ثابت مانع از شکست شما در کوتاه مدت می شود، اما روی رشد شما در بلندمدت تاثیر می گذارد زیرا مانع از افزایش توانایی شما برای یادگیری، رشد و کسب مهارت های جدید می شود. خوبی این موضوع این است که هیچ وقت برای تغییر ذهنیت دیر نیست. این فقط مربوط به دیدگاه افراد است.

موفقیت حاصل از داشتن ذهن رشد محور

چگونه ذهنیت رشد محور را در خود پرورش دهیم؟

ذهنیت‌ ما از طرز فکر و باور‌هایمان ناشی می‌شود. وقتی ما به این نتیجه برسیم که می‌توان برخی از نگرش‌های منفی را که عامل توقف ما هستند کنار بگذاریم، آنگاه می‌توانیم بگوییم ذهنیت رشد محور داریم. برای پرورش این ذهنیت روش‌های مختلفی وجود دارد که در ادامه به چند مورد نگاهی داریم:

پذیرفتن و یادگیری از شکست

توماس ادیسون در تلاش برای یافتن یک رشتۀ مناسب برای لامپ حبابی، نزدیک به هزار ماده را امتحان کرد و شکست خورد تا اینکه بالاخره ترکیب موردنظر را یافت. او هر شکست را درس می‌دانست؛ درسی که به او و همکارانش می‌آموخت چه ماده‌ای برای ساخت رشته لامپ مناسب نیست!

غریزه ما این طور است که شکست‌های گذشته را در پس ذهن خود دفن کنیم. اما این فرصت رشد را از ما می گیرد. پس با خود فکر کنید که از آخرین شکست بزرگ خود چه آموختید؟

به یادگیرنده‌ای مادام‌العمر تبدیل‌شدن

سانی که ذهنیت رشد دارند زندگی را مانند کلاس درس می‌بینند. آنها هیچ فرصتی را برای گسترش دانش خود از دست نمی‌دهند. تحقیقی نشان داده افراد موفق جزو مطالعه‌کنندگان همیشگی کتب آموزشی و روانشناسی موفقیت هستند. در واقع، ۸۵ درصد افراد موفق‌، در ماه، یک یا دو کتاب مطالعه می‌کنند. پژوهش دیگری نیز نشان داد ۳۰ درصد مدیران شرکت‌های بزرگ انگیزه بالای یادگیری را یکی از ویژگی‌های مهم کارمندان موفق می‌دانند. انگیزه و آمادگی برای شرکت‌کردن در دوره‌ها و کارگاه‌های آموزشی نشانه‌ای است بر اینکه شما تا چه حد ذهنیت رشد دارید.

چالش‌ پذیر بودن

کسی که خواستار پرورش ذهنیت رشد در خود است باید آماده رویارویی با سختی‌ها و چالش‌ها باشد. چالش‌های جدید فرصتی‌اند تا توانایی‌هایمان را بیازماییم و با غلبه بر آنها رشد کنیم. اگر مدت‌هاست احساس راحتی و یکنواختی می‌کنید، شاید وقتش رسیده که از دایره راحتی خود خارج شوید و دل به دریا بزنید.

فراتر از انتظارات کار کردن

هرکس درکی از توانایی‌های خود دارد، اما این درک ممکن است کمتر از چیزی باشد که واقعا هست. یکی از راه‌های پرورش نگرش رشد عمل‌کردن بیش از ظرفیتی است که تصورش را داریم.

در پژوهشی، به گروهی از دوچرخه‌سواران گفته شد تا جایی که می‌توانند مسافت ۴هزارمتری را سریع رکاب بزنند. در دور بعد، از آنها خواسته شد با یک همراه همین مسافت را رکاب بزنند. به شرکت‌کنندگان گفته نشد همراهِ آنها تندتر رکاب خواهد زد. وقتی دور دوم به اتمام رسید، معلوم شد شرکت‌کنندگان برای عقب‌نماندن، خیلی سریع‌تر از دور اول رکاب زده‌اند. آزمایش‌هایی مانند این نشان می‌دهند که بخشی از درک ما از توانایی‌هایمان به محدودبودن ذهنیت بستگی دارد.

از بازخوردها استقبال کردن

افرادی که ذهنیت رشد را در خود پرورش می‌دهند اعتماد به نفس کافی برای انتقاد و قضاوت دیگران را دارند و حتی خود به‌دنبال دریافت بازخورد و نقد دیگران‌اند. این انتقادها فرصتی‌اند برای بهترکردن یا به‌چالش‌کشیدن خود. در واقع این انتقادها انگیزه‌ای به ما می‌دهند تا بهتر عمل کنیم و از این طریق پاسخ آنها را بدهیم.

فقط شروع کرده و صبر و حوصله را تمرین کنید

گاهی اوقات وقت تلف کردن مطمئناً ایده خوبی نخواهد بود و تنها چیزی که نیاز دارید حرکت است. در ذهن خود  دومینوهای کاری را که می خواهید شروع کنید را تصور کنید و اولی را روی زمین بیاندازید. تونی رابینز اغلب می گوید که مردم می توانند در یک سال کمتر و در یک دهه بیشتر از آنچه تصور می کنند به موفقیت برسند. پس یک برنامه بلند مدت (مالی یا غیر مالی) ایجاد کنید، اما روی رشد روزانه بیشتر تمرکز کنید.

گوش کنید و قدردان باشید

اولین کلید برای برقراری ارتباط با مردم، گوش دادن به آنهاست. وقتی واقعاً بفهمید که آنها چه می گویند، می توانید ارزش های مورد نیاز برای رشد ذهنی را بدست آورید.. اگر قدردانی خود را از دیگران افزایش دهید، روحیه ارتباطی شما بدون شک تقویت خواهد شد.

سخن آخر

رشد فردی در همۀ زمینه‌های زندگی اثرگذار است. این مهم نگرش فرد نسبت به زندگی را تغییر دهد و فرصت‌های جدیدی را برای پیشرفت ایجاد می‌کند. رشد فردی می‌تواند به بهبود عاطفی و ذهنی و تبدیل شدن به یک فرد مثبت یاری رسان باشد. حتی می‌تواند به فرد کمک کند تا اشتباهات و عادت‌های منفی خود را ببینید و به سمت اصلاح و تغییر حرکت کند.

در دنیای امروز که به‌سرعت تغییر می‌کند، پرورش ذهنیت رشد برای عقب‌نماندن از تحولات و پیشرفت شغلی بسیار حیاتی است. مثلا کارگران و کارمندان مجبورند همیشه مهارت‌هایشان را ارتقا دهند تا با پیشرفت روش‌ها و دستگاه‌ها شغلشان را حفظ کنند؛ به‌خصوص که حالا فناوری هوش مصنوعی بسیاری از مشاغل را تهدید کرده است.